تفسير (على بن ابراهيم) از حماد نقل مي ‏كند: از امام صادق (ع) در باره لقمان و حكمت او پرسيدم، فرمود: به خدا سوگند حكمتى كه به لقمان داده شده بود، در باره حسب و نسب و مال و خانواده و قدرت بدنى و جمال و زيبايى نبود، بلكه او مردى قوى در راه خدا و متّقى در محارم خدا و مردى درست انديش و صاحب فكر و نظر بود كه هرگز در طول روز نمي ‏خوابيد و هيچ يك از مردم از جهت دقّت در پوشيدگى او را در حال قضاى حاجت يا غسل كردن نديد، و هرگز از چيزى خنده نكرد و با هيچ فردى منازعه و جدال ننمود و با زنانى ازدواج كرد و فرزندان زيادى بوجود آورد كه بيشتر آنها در كودكى مردند، امّا او براى هيچ يك از آنها گريه و زارى نكرد، و هرگز از كنار دو نفر كه در حال نزاع و كشمكش بودند عبور نمي ‏كرد جز اينكه ميانشان صلح و آشتى برقرار مي ‏نمود و هرگز هيچ سخن نيكو و پسنديده ‏اى را از كسى نمي شنيد، جز اينكه او را تحسين مي ‏كرد و از او مي ‏پرسيد كه چه كسى اين سخن را به او گفته و در باره توضيح و تفسير آن سؤال مي كرد و اغلب در مجالس حكما و فقها شركت مي كرد و با قضاة و پادشاهان معاشرت مي كرد و به آنها پند و اندرز مى‏داد كه مواظب امتحان الهى باشند و به خدا تكيه كنند و همواره در طلب علمى بود كه بوسيله آن بر نفس خود تسلّط يابد و با هواى نفس مبارزه كند و همواره قلب خود را با تفكّر مداوا مي كرد و نفس خود را با عبرتها و مواعظ تربيت و تعديل مي ‏نمود و هرگز در باره چيزى كه نديده بود اظهار نظر نمي كرد و به همين دليل از جانب پروردگار به او حكمت عطا شد و خداوند تعالى گروههايى از ملائكه را در نيم روز به سوى او فرستاد و آنها لقمان را ندا كردند، (در حالى كه لقمان صداى آنها را مي ‏شنيد، ولى آنها را نمى‏ديد) و به او گفتند: اى لقمان، آيا مي خواهى خداوند تو را خليفه و جانشين خود در زمين قرار دهد تا ميان مردم حكم نمايى؟ لقمان گفت: اگر پروردگارم فرمان دهد به گوش دل مي ‏شنوم و اطاعت مي ‏كنم، چون اگر پروردگارم چنين فرمان دهد، مرا يارى نموده و مرا تعليم داده و عصمت مي ‏بخشد و اگر پروردگارم به من اختيار داده من عافيت و كناره‏ گيرى از اين مسئوليّت عظيم را ترجيح مي ‏دهم، ملائكه گفتند: اى لقمان، بدان كه حكومت ميان مردم تو را به بيشترين آزمايش و امتحان دچار مي كند و در عوض به بالاترين مراحل دين مي ‏رساند، در ادامه حديث مي ‏گويد: ملائكه از حكمت او متعجّب شدند و خداى رحمان منطق او را نيكو شمرد، پس از فرداى آن روز، خداوند بر او حكمت نازل فرمود و او را از فرق سر تا نوك پا غرق در حكمت و دانش نمود، در حالى كه خوابيده بود، او را با پوششى از حكمت فرو پوشيد، پس در حالى بيدار شد كه حكيم‏ترين مردم در زمان خود بود و ميان مردم با حكمت و دانش خود حكم مي ‏كرد و چون خداوند حكمت به او داد و او خليفه بودن را نپذيرفت، خداوند ملائكه را فرمان داد تا داود را خليفه و حجّت قرار دهند و داود اين امر را پذيرفت و شرطى را كه لقمان كرد، در پذيرش خود قرار نداد، لذا خداوند او را جانشين خود در زمين قرار داد و هر بار كه مبتلا به آزمايش و امتحان مي ‏شد، (به جز يك بار) خداوند او را از خطا حفظ مي كرد و از او در مي ‏گذشت و لقمان از آنجا كه هم عصر داود (ع) بود، بسيار با داود ملاقات مي كرد و او را موعظه مي نمود و داود به او گفت: خوشا به حالت! اى لقمان كه داراى حكمت شده‏ اى و در عين حال بلا و امتحان از تو منصرف شده، چون داود به مقام خلافت رسيده و با خطا و آزمايش مبتلا گشته است.
لقمان پسر خود را آنقدر از آتش دوزخ بر حذر داشت و او را موعظه نمود كه از وحشت (نزديك بود) بند بند وجودش از هم بشكافد از جمله مواعظ او اين بود كه به پسرش مي گفت: اى پسرم از وقتى كه به اين دنيا آمدى، دنيا را پشت سر خود قرار بده و از آخرت استقبال كن، چون خانه آخرت كه از آن مي گريزى از خانه دنيا كه در آن ساكن هستى به تو نزديكتر است.
اى پسرم همنشين دانشمندان باش و ملازم آنها بوده و با آنها جدال مكن كه تو رامنع مي ‏كنند و از دنيا بهره مناسب برگير و به كلّى آن را ترك نكن كه سربار مردم شوى و آنها را متكفّل مخارجت باشند

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: